dünyadaki en üzücü şeylerden biri

“dünyadaki en üzücü şeylerden biri, bir zamanlar birbirinin her şeyini bilen iki insanın birbirine yabancı davranmasıdır."

geçen sene ramazan ayında sabaha kadar konuştuğunuz kişiyle artık konusmamanız...

savaş.

devamsızlık yüzünden okula gitmek

insan kırmak

i̇nternetsizlik

bir çok hayvan türünün neslinin tükenmesi. keşke insanların nesli tükense de, hayvanlar huzurla yaşasa şu dünyada

yaşamaya çalışmak amına koduğumun yerinde

modunuz çok yüksekken onu düşüren insanların varlığı

kırıldığını belli etmemek

sevilen kişiyle bir daha konuşamamak olsa gerek. belki öldüğü için belki gittiği için.

Bugün sınıfta öğrencilerden ability konusunda can ve can't yapısının öğrenimini pekiştirmek için bir etkinlik yapmalarını istedim. Basit bir görev, biraz düşünmeyi ve yaratıcı hayal gücünü gerektiriyor. Her öğrenciden kendi yarattıkları değişik özel güçleri olan süper kahraman düşünüp onu can/can't yapılrı ile tasvir etmek. Dünyada yeterince kötü var kahramanınız sadece iyi özelliklere sahip olabilir diyerek de bir kural koydum. Bir öğrencimin süper kahramanının özelliği dikkatimi çekti. "Dünyaya adalet dağıtabiliyor." Öyle bir zamandayız ki küçük bir çocuk adalet dağıtma işini süper kahraman özelliği olarak görüyor. Öyle ütopik bir şey ki üzerinde yaşadığımız dünya için. Gerçekten çok üzücü bir durum. Fazla söze gerek yok...

Kendini bile kandıramamak. Sövesim geliyor

Göz yaşlarını herkesten saklamak... Ne olurdu ulu orta ağlayabilsek, sürekli saklanmadan, gece yarılarını beklemeden, güçlü olmak zorunda olmadan. Birisi ağlarken gördüğünde güçsüz, dayanıksız yada sulu göz olarak nitelendirecek diye çok korkuyorum. En insani özelliğimizi kullanamıyorum...

Fırtınalar karşısında damarlarım çatlayana kadar durabilirim ama bir dal çıtırtısı kırabilir kalbimi, minvalinde bir söz okumuştum. İnsan, açılıp uzatıldığında kilometrelerce uzunlukta damar ağı ile örgülü bir vücuda; açılmayıp, açılamayıp, belkide açacak anahtarı bulamayıp yahut anahtar aramakla geçen ömründe yaşadıklarını sindirdiği, sığındırdığı, karmakarışık...Birimi yalnızca karmakarışık ve bir hayli yoğun duygu ağına sahip olan bir varlıktır... Demem o ki; o en üzücü şey olayında o karışık yapı devreye giriyor. Kim neye nasıl niçin üzülüyor bilmiyorsun...Herkesin En'i bir başka. İyi geceler

senin sahip olmaya can attiklarini insanlarin elinin tersiyle ittigini gormen

böcekler

arkadaş ortamında bir mekanda otururken kendi kahkahalarından bir an rahatsız olup boşluğa dalmak. ya da bunun kalkıp lavaboya gidip aynada kendinle bakıştığın an versiyonu da var. fenaaaa.

Anne babanın yaşlanması.Yüzlerindeki her kırışıklıkta benim için çaba olması. Ve onlara güzel bi hayat sunamayacak olmak…

Doğduğun ev kaderindir cümlesindeki o evde doğmak. Değiştirebileceğin hiçbir şey olmaması. Yitip giden çocukluğun ve onun getirdiği yetişkinlik sürecin. Bir şeylerin hep eksik olmuş olması çünkü hayatında hiçbir zaman “tamamlanmış” olmanın tanımını yapabilecek kadar yeterli ve değerli hissedememen. Tanımadığı bir şeyi anlatamaz insan.

Elinden hiçbir şey gelmeyeceğini anladığın andaki o boşluğa bakış

çaresizlik olm. insan her şeyi kabullenir ya da geçiştirir ama çaresizlik yüzünden kaybettiği, yapamadığı, halledemediği şeyin üzüntüsünü siksen unutmaz.

Sevdiklerinin bir bir bu dünyadan göçüp gitmesi.